Foodie

Mensen die mij kennen, weten het al langer; ik ben een foodie. Ik heb een zwak voor lekker eten. Let wel: voor eten, drinken is toch wat minder. Ik vind een wijntje wel lekker, maar dat is bijzaak. Ik moet soms ook wel een beetje lachen om mensen die heel ingewikkeld doen over wijn, een besje hier, wat hout daar maar ondertussen weten ze eigenlijk niet goed wat eigenlijk op hun bord ligt.

Ik houd dus van lekker en bijzonder eten. Een kookboek is voor mij literatuur, het tijdschrift Delicious een maandelijks hoogtepunt en kookprogramma’s op televisie sla ik niet snel over. Dus val ik een beetje in een diep gat nu Hermans Helden afgelopen is. Mooi stukje marketing overigens dat volgens mij nog nooit vertoond is voor de opening van een restaurant. Nadeel is denk ik dat die nieuwe ‘hut’ van Herman de komende maanden bomvol zit.

Ook ben ik een voorstander van slow food en ik ben mij er van bewust wat er op mijn bord komt. Geen blauwvin tonijn; heerlijk, maar deze wordt met uitsterven bedreigd. Geen kuitzieke vis, want daar eet je de volgende generatie gelijk mee op. Kortom, een beetje bewustwording op je bord, en dan eerlijke en verse producten. Mee-eten met het seizoen, want dan zijn de producten ook op zijn best. Het liefst natuurlijk uit de streek en soms wat verder als het echt niet kan. Het is natuurlijk nog steeds gek dat wij onze eigen beste producten exporteren omdat we in Nederland niet bereid zijn om net dat beetje extra te betalen. Mosselen eet ik dus het liefst in België, omdat ik dan weet dat ze echt Zeeuws zijn en niet Iers, zoals het merendeel van de Nederlandse mosselen. Enige uitzondering is natuurlijk mosselen eten in Philippine, maar ja dat is bijna België.

En dat de kok dan met deze verse producten een zeer mooi en uniek gerecht weet te maken, niet te complex, simpel: laat de eigen smaken voor zich spreken. Dat is dan kunst en die kok is mijns inziens een kunstenaar. Wat kunnen wij daar voor onze praktijk nu van leren? Ik denk een hoop. In een goed restaurant moet iedere avond een topprestatie geleverd worden om het alle gasten (lees cliënten of klanten) naar hun zin te maken. Het kan misgaan op de kleinste details. Het contact met de gasten is direct en als het niet goed is, dan krijg je direct commentaar. Er moet goed gecommuniceerd worden tussen bediening en de keuken en de timing moet goed zijn. En ó zo simpel; als de grondstoffen van een hoge kwaliteit zijn, moet je het als kok toch wel erg verpesten om er geen lekker gerecht van te maken.

Het is sinds kort mogelijk om als training mee te draaien in een restaurant en dat is voor veel deelnemers een nogal schokkende ervaring. Zo dicht op een klant is natuurlijk al heel eng en dan moet je ook nog weten wat de pot schaft. Je moet communiceren en continu de klant in de gaten houden. En dat niet voor één tafeltje maar voor meerder tafeltjes tegelijk. De klant iets onvergetelijks bieden is een topprestatie leveren.

En wij? Doen wij dat altijd, leveren wij altijd topprestaties? Zorgen wij dat de klant een onvergetelijke ervaring heeft? Of leveren wij een doorsnee hap waarmee hij toch wel tevreden is?