Ik ben er een kleine twee weken uit geweest; vakantie. Hoewel ik wel moet toegeven dat ik dit keer veel meer moeite had om het werk los te laten; te veel aandachtspunten in mijn hoofd bij vertrek. Bezig met de strategie voor de komende jaren en dat blijft in je hoofd gewoon doormalen. Het zou ook aan het tijdstip kunnen liggen; tegen de tijd dat iedereen weer terug begint te komen, ga ik met vakantie.
Nee, dit jaar geen Turkse of Sardijnse uitstappen, we bleven redelijk dicht bij huis, de Vendée in Frankrijk. Op een normale dag rijden, met mooie vrijwel tattooloze stranden en waar ook het eten heerlijk is. Wij huurden hier onze eigen kleine villa Felderhof, voorzien van alle gemakken. Ver weg en toch weer dichtbij omdat via de luxe van satelliettelevisie toch het journaal te volgen is. En dat zet mij ook weer aan het denken; hoe zal het de komende jaren met de economie gaan? De economie trekt aan en ik hoor van iedereen dat het goed gaat, maar het ontbreken van goed personeel tempert wel de groei. Daarnaast blijven er onzekerheden, we hebben de afgelopen jaren de heftig consumerende Amerikanen zonder al te veel vragen gefinancierd, daar blijken nu de risico’s te zitten. ‘Kan geen kwaad’, stellen alle experts, maar weet ik veel of een deel van mijn pensioen risicovol belegd is?
Wat mij hoogst verbaasd heeft, is dat er belegd wordt in derivaten die uiteindelijk alleen gebaseerd zijn op vertrouwen en dat het voor niemand mogelijk is om de onderliggende waarde er van te bepalen. Wil de accountant van deze instellingen zich nog eens achter de oren krabben, want op welke wijze waardeert hij dan?
Maar wat mij nog steeds het meest verbaast, is dat deze economische opleving helemaal niet gepaard gaat met een nieuw soort optimisme. Tijdens de laatste economische opleving was er sprake van de internethype. Dat zorgde naast een economische opleving ook voor een gevoel dat er echt iets aan het veranderen is. Dat mis ik een beetje. Hier in Frankrijk heeft men het wel een beetje, hier heerst nog een beetje de Sarkozy-koorts. Maar hoe zit het in Nederland, die honderddagentour eindigde toch in een grote anti-climax? Misschien gaat het beter op Prinsjesdag, maar de eerste geluiden zijn niet zo positief. En daarbij heb ik het idee dat Nederland verder afdrijft van datgene waar we ooit zo bekend om stonden. Nu de iconen die verdraagzaamheid nastreefden ons ontvallen, worden zij vervangen door mensen die juist proberen onverdraagzaamheid aan te wakkeren.
We moeten volgens mij op zoek naar iets nieuws, iets positiefs wat deze tijdsgeest kan markeren. Of heb ik het mis en zakken we binnenkort gewoon door het ijs, hebben we te vroeg gejuicht en moeten we nog echt door de zure appel heen.
Nee, dit jaar geen Turkse of Sardijnse uitstappen, we bleven redelijk dicht bij huis, de Vendée in Frankrijk. Op een normale dag rijden, met mooie vrijwel tattooloze stranden en waar ook het eten heerlijk is. Wij huurden hier onze eigen kleine villa Felderhof, voorzien van alle gemakken. Ver weg en toch weer dichtbij omdat via de luxe van satelliettelevisie toch het journaal te volgen is. En dat zet mij ook weer aan het denken; hoe zal het de komende jaren met de economie gaan? De economie trekt aan en ik hoor van iedereen dat het goed gaat, maar het ontbreken van goed personeel tempert wel de groei. Daarnaast blijven er onzekerheden, we hebben de afgelopen jaren de heftig consumerende Amerikanen zonder al te veel vragen gefinancierd, daar blijken nu de risico’s te zitten. ‘Kan geen kwaad’, stellen alle experts, maar weet ik veel of een deel van mijn pensioen risicovol belegd is?
Wat mij hoogst verbaasd heeft, is dat er belegd wordt in derivaten die uiteindelijk alleen gebaseerd zijn op vertrouwen en dat het voor niemand mogelijk is om de onderliggende waarde er van te bepalen. Wil de accountant van deze instellingen zich nog eens achter de oren krabben, want op welke wijze waardeert hij dan?
Maar wat mij nog steeds het meest verbaast, is dat deze economische opleving helemaal niet gepaard gaat met een nieuw soort optimisme. Tijdens de laatste economische opleving was er sprake van de internethype. Dat zorgde naast een economische opleving ook voor een gevoel dat er echt iets aan het veranderen is. Dat mis ik een beetje. Hier in Frankrijk heeft men het wel een beetje, hier heerst nog een beetje de Sarkozy-koorts. Maar hoe zit het in Nederland, die honderddagentour eindigde toch in een grote anti-climax? Misschien gaat het beter op Prinsjesdag, maar de eerste geluiden zijn niet zo positief. En daarbij heb ik het idee dat Nederland verder afdrijft van datgene waar we ooit zo bekend om stonden. Nu de iconen die verdraagzaamheid nastreefden ons ontvallen, worden zij vervangen door mensen die juist proberen onverdraagzaamheid aan te wakkeren.
We moeten volgens mij op zoek naar iets nieuws, iets positiefs wat deze tijdsgeest kan markeren. Of heb ik het mis en zakken we binnenkort gewoon door het ijs, hebben we te vroeg gejuicht en moeten we nog echt door de zure appel heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten