Enkele weken geleden mocht ik dagvoorzitter zijn van een seminar van de Kamer van Koophandel over de actualiteiten op het gebied van loonbelasting en sociale zekerheid. Toen kwam ik voor het eerst echt in aanraking met de werkkostenregeling. Ik was wel verbaasd hoe gemakkelijk deze wet eigenlijk was aangenomen in het toen al rumoerige politieke landschap. Op het eerste gezicht denk je ook dat de wet een vereenvoudiging is; weg met complexe regels over de fiets van de zaak. Als de ondernemer zijn werknemer een fiets wil verstrekken, dan kan dat gewoon. Maar er zit een addertje onder het gras, want deze kosten zijn gemaximeerd tot een forfait van 1,4% van de loonkosten. Kijken we vandaag de dag in bijvoorbeeld de zakelijke dienstverlening, dan zien we dat de verstrekkingen veel meer dan 1,4% bedragen. En dus gaan ondernemers dadelijk gewoon meer belasting betalen. Let wel, ik heb helemaal geen hekel aan belasting betalen, maar zeg dat dan gewoon. En om te stellen dat de regeling nu zo veel eenvoudiger is geworden, daar durf ik – maar ook Actal – niet zijn handen voor in het vuur te steken.
Wat ik wel jammer vind aan deze nieuwe werkkostenregeling, is dat ondernemers die graag iets extra’s doen voor hun medewerkers hierdoor gestraft worden. Nu denkt u misschien ‘In deze tijden van crisis zorgt dat misschien juist voor een stukje matiging’. Maar als de economie dadelijk weer aantrekt en de war on talent weer losbarst, dan maakt deze regeling leuke secundaire arbeidsvoorwaarden onbetaalbaar. Of voorzagen een aantal ambtenaren dat zij de komende jaren niet veel zouden krijgen en wilden zij dat voor het bedrijfsleven dus ook even onmogelijk maken?
Ik ga eens uitzoeken welke politieke partijen er voor deze wet gestemd hebben. Het is immers verkiezingstijd, de tijd om politici bij de les te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten