De kogel is door de kerk………Het was even stil aan beide kanten van de telefoon. Het was nu dus toch realiteit, ging er door mijn hoofd. Accountancynieuws houdt op te bestaan. Als eerste gingen mijn gedachten naar de mensen achter het blad: Frans, Annemarie en Rick vanaf 1 januari zonder werk. Hoeveel goede gesprekken heb ik niet met Frans gevoerd over het accountantsberoep, over het blad en over de grote dingen van het leven. Hoeveel artikelen heeft Annemarie niet van mij geredigeerd, en hoe vaak belde ze niet of ik al een idee had hoeveel woorden het dit keer weer werden. En Rick was de stille kracht op de achtergrond; altijd bovenop het nieuws en daarna razendsnel online.
En hoe moet het nu verder met de vaste redacteuren? Is er opvang geregeld voor Joost, hoe gaat Andor deze klap verwerken en waar moet Jan nu zijn volgende feuilleton publiceren? Hoe moet het verder met de lezers van ons blad? Juist in deze roerige tijd valt de onafhankelijke nieuwsbron in de accountancywereld weg. Zou er een protestbeweging opgericht gaan worden? Gaan we in colonne naar Amsterdam, om bij Nancy McKinstry op de thee te gaan en ervoor te pleiten om ons geliefde blad in stand te houden?
Ik heb begrepen dat Kluwer wel door wil gaan met de Accountancynieuwsdag. Maar wat is de dag zonder het blad? Het was toch altijd een beetje ‘het blad live’ op deze dagen. Zeggen we massaal onze andere abonnementen bij Kluwer op? Of halen we onze schouders op en denken we: ‘Oooooh, dat bedoelde Fouk dus met disruptie.....’.
Persoonlijk verlies ik een goede vriend. Dankzij Accountancynieuws heb ik jarenlang mijn gedachten met u mogen delen in schrift en ook live. En Accountancynieuws heeft op cruciale momenten in mijn leven een prominente rol gespeeld. Frans weet wel waar ik op doel. Dus neem ik met weemoed afscheid van dit mooie blad…………… ‘Wil je nog wel een artikel schrijven voor de laatste aflevering?’, vroeg Frans mij na de stilte. ‘Natuurlijk Frans, ik zal een mooi artikel schrijven voor de allerlaatste Accountancynieuws’. ‘Hoeveel woorden Fouk, deze laatste keer?’ hoor ik Annemarie op de achtergrond vragen. ‘1200, Annemarie, maak je maar geen zorgen.’ De komende weken ga ik eens nadenken over een allerlaatste verhaal. De titel weet ik al: ‘Ave’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten